Yazdım. İçimde, dışımda, sağımda, solumda ne varsa biriktirdiğim. Bazen elimde kalem, öylece kalakaldım. Sayfalar da öksüz kaldı, gözyaşlarım üzerine aktı, yalnızlık bitti, yazdım... Gecelere emanet ettim bedenimi. Her sabah aynı yerde buluyordum kendimi, fakat yüreğimi kaybettim. “Şimdi bensiz nerelerdedir, ne yapiyordur?” diye çok acı çektim. Zaman gerçekten ilaç mıydı görünmeyen yaralarımıza? Hiçbir bahçe yetmedi çoğalan kederime. Ben de kaybettiğim yüreğime ektim. Ne var ki yağmurlarla çiçeklenmedi ektiklerim. Kendimce ve delice sevdim seni, Fakat, Yazmak isterdim mavi gözlü dev gibi...