“Kemal o gün annelerin çocuklarını asla unutamayacağını anlamıştı. Allah onlara böyle bir sır bahşetmişti. Kadıncağız akşamüzeri oğlunu yolcu edene dek hep ağlamış ve çocuğunun hasretiyle geçen yıllarına hayıflanmıştı. Çok kereler Kemal’ini görmek için Bilecik’e gitmeyi aklından geçirmiş ama Fahrettin Bey’in sahip olduğu güçle çevresindeki insanlara zarar vermesinden korkmuştu. Vücudunun kuvvetiyle koltuğu masaya doğru iten Kemal, ellerinin sırtıyla ıslak gözlerini sildikten sonra bir kez daha şiiri okudu ve buruşturup çöpe yolladı. Geçen seneden beri annesine de kızgındı. Evlenmek istediğini işaretlerle söylediğinde Vildan Hanım bakışlarını oğlunun ışıldayan gözlerinden kaçırıp yere dikmiş ve yutkunarak, -Bilmiyorum ki evladım, demişti boğuk bir sesle, nasıl yapalım? O zalim baban ne der? Hem… Bu ‘hem’ deyip yutkunmaların ne manaya geldiğini anlayan Kemal hafiften kafasını yukarı aşağı sallamakla yetinmişti. -Hem, nasıl söylesem, senin durumun… Gece yarısı eşiği çoktan aşılmıştı. Yatağına uzanan Kemal hüzünlü bakan gözlerini tavana dikerek annesinin kendisiyle ilgili bu yaklaşımını düşündü. Lakin sadece düşünmeydi bu, hayata dair bir çıkış sunacak değildi. Epey zaman sonra, gece iki dolaylarında yataktan doğruldu. Bir süre pencereden karanlık geceyi seyrettikten sonra dışarıya çıktı. Garaja yöneldi. Jeepe atlayıp bu küçük şehrin caddelerine aktı. Bir saatten fazla hedefsizce sokaklarda dolaştı durdu. Sonra da İstasyon’un yolunu tuttu. Trenleri seyretmeyi severdi. Gar’a yakın bir yerde durup jeepin açık penceresinden bir yük treninin geçişini izledi. Sonra da arabayı Gar’ın arkasındaki işkembecinin önüne çekti. İşkembeci Kemal’i önceden tanıdığından hemen çorbasını getirdi. Zaman zaman kaçıp buraya geldiği olurdu. Dilsiz ve yalnız bir adamın kaçışları çok olur.” (Nedamet Kafesi-Arifzade)

Sayfalarınız bol olsun..

Güzel... Masalsı bir gerçeklik var kitapta.