-Hayır, sen bana benzemiyorsun, ey deli! Çünkü sen hâlâ ürperiyorsun acın karşısında; ürkütüyor seni dipsiz uçurumun derinlikleri. -Ben sana benziyorum, ey gece! Vahşi ve korkunç. Çünkü kulaklarım, köleleşmiş halkların feryatlarına ve unutulup gitmiş beldelerin acılarına sağırlaşmıştır artık. -Hayır, sen bana benzemiyorsun, ey deli! Çünkü ruhun, yedi katlı bir kumaşla kaplıdır; kalbinin sesini duyabilecek durumda bile değilsin. -Ben sana benziyorum, ey gece! Ben sana benziyorum! Güçlü ve ulvi. Çünkü tahtım, yıkılmış tanrılar yığınının üstünde yükseliyor; önümden, hiçbir zaman yüzünü görebilme olanağını bulamadan, sırf giysilerimin eteklerine dokunabilmeleri umuduyla günler akıp gitmektedir. -Sen kalbimin çocuğu! Bana benziyor musun? Öyle ise, sen başarılamayan düşüncelerimi üstlenebilir ve sonu gelmez sözlerimi söyleyebilir misin? -Ey gece, biz iki kardeşiz! Sen evreni uyandırıyorsun, ben de ruhumu...