Bir yirmiliğin (çoğunlukla başarısız olan) yetişkinlik denemeleri İyi eğitimli, hak ettiği işi bulamamış ve çoğunlukla akşamdan kalma. Üniversiteden mezun olup altı ay işsiz gezdikten sonra, insanlar bana, yakınını kaybeden birinin hatırını sorarken kullandıkları aynı ruhsuz tonlamayla "işsiz olmakla nasıl baş ediyorsun?" diye sormaya başladı. Siz sorana kadar gayet iyiydim, teşekkürler... Ekonomi dibi görmüş ve iş bulmak yüzde 80 oranında "doğru insanı tanımaya" bağlı hale gelmiş gibi görünüyordu. Oysa ben kimseyi tanımıyordum. Asla kimseyi tanımaya da uğraşmamıştım çünkü üniversitedeyken, tanıdıklarını kullanıp kendine çıkar sağlayan iğrenç biri olarak yaftalanmak istememiştim. Öyle tipleri bilirsin: Daha öğrenciyken internetten kendine "işadamı" yazılı kartvizitler sipariş eden şu dallamalardan söz ediyorum. Okuldayken hevessiz takıldığım doğrudur; tek hedefim olduysa, o da bu tipler gibi olmamaktı işte. Gerçi istesem de öyle olamazdım çünkü insan ilişkilerim, ipini koparıp anaokuluna dalmış kuduz bir köpek düzeyindeydi. Israrcı olmaktan nefret ederim, nabza göre şerbet vermekten hoşlanmam ve kendi yükümü başkasının omzuna yüklemeye de teşebbüs etmem. "Büyüleyici... Nugent, keskin, parlak ve muhteşem zekası ile etrafındaki gülünç dünyaya hem aşık oluyor hem birazcık da nefret duyuyor. Mezuniyet sonrası yaşama dair gözlemleriyse aynı anda acı verip içinizi ısıtabiliyor; bu da bu kitabı daha harika kılıyor." -Sara Barrom (People Are Unappealing: Even Me -İnsanlar Hiç Çekici Değil: Ben Bile kitabının yazarı)- "İnsanı kucaklayan, tek atımlık viski gibi bir kitap. Zeka dolu ve samimi anlatımıyla Endişelenme, Daha Kötü Olacak bir sayfasında kahkahaya boğarken, sonrakinde gözünden yaş getiriyor. Alida Nugent yaşını aşmış bir bilgeliğe sahip." -Maghan Laslocky (The Little Book of Heartbreak - Kalp Kırıklığının Minik Kitabı'nın yazarı)-